Akacjowa 38, odcinek 700: Bolesny wybór Blanki i śmiertelna przysięga Ursuli.Miłosny trójkąt na Akacjowej osiąga dramatyczny punkt kulminacyjny, gdy Blanca przyjmuje oświadczyny Samuela, łamiąc serce Diega Jaką cenę przyjdzie im wszystkim zapłacić za tę decyzję? W cieniu osobistego dramatu braci, rośnie znacznie większe zagrożenie Ursula, zmanipulowana przez Carmen, kieruje swój gniew na potężne rodziny z dzielnicy i poprzysięga im bezwzględną zemstę Kto stanie się jej pierwszą ofiarą? Tymczasem Simón, zagłębiając się w pamiętnikach Adeli, odkrywa jej mroczną tajemnicę, a niespodziewana śmierć zmusza Antoñita do odłożenia na bok własnego szczęścia

Losy bohaterów splatają się w węzeł kłamstw, miłości i nadchodzącej wendety, od której nie będzie ucieczki W gabinecie doktora, powietrze było gęste od niewypowiedzianych lęków. Lolita siedziała na brzegu krzesła, jej dłonie, zwykle tak zwinne i pewne w pracy, teraz drżały, splecione na kolanach Miała na sobie swoją najlepszą sukienkę, skromną, ale schludną, jakby chciała strojem zaklinać rzeczywistość, przekonać los, by był dla niej łaskawy Obok niej stał Antoñito Palacios, blady jak ściana. Jego serce waliło tak mocno, że był pewien, iż Lolita słyszy ten łomot, a może nawet i sam doktor, który z namaszczeniem przeglądał właśnie kartkę papieru, trzymając ich przyszłość w swoich dłoniach

Każda sekunda ciszy była torturą.Lolita myślała o swoim pueblo, o prostej wierze swojej babki, która na każdą chorobę miała zioło i modlitwę Tutaj, w wielkim mieście, wierzono w naukę, w szkiełka i próbki, które miały moc wyrokowania o życiu i śmierci Próbka jej śliny.Taka mała, nieistotna rzecz, a teraz stała się sędzią jej losu Zamknęła oczy, szepcząc bezgłośnie modlitwę.Antoñito patrzył na nią z bezbrzeżną czułością i strachem Wizja życia bez jej śmiechu, bez jej zdrowego rozsądku, który tak często sprowadzał go na ziemię, bez jej ciepła, była jak czarna, bezdenna otchłań W ciągu ostatnich tygodni zrozumiał coś, co dojrzewało w nim od dawna: ta prosta dziewczyna ze wsi była dla niego wszystkim Była jego domem, jego kotwicą.Jeśli ta kartka papieru przyniesie wyrok śmierci, jego świat rozpadnie się na kawałki Wreszcie doktor odchrząknął, odkładając wyniki na biurko. Podniósł wzrok znad okularów, a na jego twarzy pojawił się ledwo zauważalny, profesjonalny uśmiech – Cóż. – zaczął powoli, a Antoñito wstrzymał oddech. – Miałem pewne obawy, nie ukrywam Symptomy były niejednoznaczne. Ale wyniki badania są, rzekłbym, zaskakująco.

pozytywne Lolita otworzyła oczy. – Pozytywne? Co to znaczy, panie doktorze? Że jestem zdrowa? – Oznacza to, panno Lolito, że cokolwiek pani dolegało, nie jest to choroba śmiertelna, której się obawialiśmy To zwykłe, choć uciążliwe, zapalenie gruczołów.Przy odpowiednim leczeniu, za kilka tygodni zapomni pani o całej sprawie Nie umrze pani. Przynajmniej nie w najbliższym czasie i na pewno nie z tego powodu Powietrze uszło z płuc Antoñita z sykiem. Zachwiał się i oparł o ścianę. Lolita zamrugała, jakby nie mogła zrozumieć prostych słów A potem z jej oczu popłynęły łzy. Nie łzy strachu, ale czystej, nieskrępowanej ulgi Zakryła twarz dłońmi i zaniosła się szlochem, który wstrząsał jej całym ciałem.Antoñito podbiegł do niej, klęknął i objął ją mocno, nie zważając na obecność lekarza Chował twarz w jej włosach, wdychając zapach mydła i jej samej, zapach życia.– Słyszysz, Lolita? Słyszysz? Wszystko będzie dobrze! – szeptał, a w jego głosie drżała radość tak wielka, że niemal bolesna Gdy wyszli na ulicę, świat wydawał się inny.Kolory były żywsze, śpiew ptaków głośniejszy, twarze przechodniów jakby bardziej przyjazne Antoñito, wciąż trzymając Lolitę za rękę, zatrzymał się w połowie drogi.– Lolita – Spojrzał jej prosto w oczy, a jego własne płonęły nową determinacją. – Koniec z ukrywaniem się Koniec z lękiem. Kocham cię i chcę, żeby cały świat o tym wiedział. A już na pewno moja rodzina Dziś wieczorem, podczas kolacji, oficjalnie ogłoszę, że jesteśmy parą.Że zamierzam się z tobą ożenić Lolita spojrzała na niego, a w jej oczach mieszała się radość z niepokojem. – Ale twoi rodzice. Señor Ramón. Doña Trini. Co oni na to powiedzą?.– Powiedzą, że ich syn wreszcie zmądrzał! – zaśmiał się Antoñito – Zrozumieją. Muszą zrozumieć. Po tym, co przeszliśmy. po tym strachu.nic innego się nie liczy Tylko my.Uwierzyła mu. W tej chwili, skąpana w słońcu i jego miłości, wierzyła, że wszystko jest możliwe Jednak los, ten największy z dramaturgów, miał dla Antoñita inny scenariusz na ten dzień Gdy tylko wrócił do domu, zastał w salonie mężczyznę o twarzy wykrzywionej rozpaczą Był to mąż jednej z jego pierwszych klientek, kobiety, której sprzedał polisę ubezpieczeniową “La Tizona”, obiecując jej i jej rodzinie bezpieczeństwo i spokój ducha – Pan Palacios? – wychrypiał mężczyzna, zrywając się na równe nogi. Jego ubranie było pogniecione, oczy czerwone od płaczu– Moja żona. moja Adoración. ona nie żyje.Antoñito poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy Radość, która jeszcze przed chwilą wypełniała go po brzegi, zniknęła, zastąpiona przez lodowaty chłód – Jak to. nie żyje? Przecież. była młoda, zdrowa.– Nagły atak serca. Wczoraj wieczorem Odeszła we śnie. – Mężczyzna załamał się, a jego głos przeszedł w szloch.– A pan pan mi obiecał! Mówił pan o przyszłości, o bezpieczeństwie! Sprzedał mi pan papier, a ja straciłem wszystko! Antoñito stał jak sparaliżowany. To była jego pierwsza wypłata. Pierwszy dowód na to, że jego biznes ma sens Teraz ta śmierć kładła się cieniem na wszystkim.– Ja. bardzo mi przykro.– zdołał wykrztusić – Nie chcę pańskiego współczucia! – krzyknął wdowiec, uderzając pięścią w stół. – Chcę, żeby pan dotrzymał słowa! Obiecał pan kompleksową obsługę! Obiecał pan, że zajmie się wszystkim w razie nieszczęścia! Nie mam głowy do niczego, nie wiem, co robić Musi pan zorganizować pogrzeb! To pana obowiązek! Tak było w umowie!.Słowa mężczyzny uderzyły Antoñita z siłą fizycznego ciosu Pogrzeb. On, który jeszcze godzinę temu świętował życie, teraz miał planować ceremonię śmierci Radość z wyników Lolity została zbrukana, przygnieciona ciężarem obcej tragedii, za którą czuł się irracjonalnie odpowiedzialny Wiedział, że dziś wieczorem nie będzie żadnego ogłoszenia.Nie mógł mówić o własnym szczęściu, gdy świat innego człowieka właśnie legł w gruzach z powodu umowy, którą on sam mu sprzedał W mrocznym, dusznym salonie rezydencji Alday, Ursula siedziała w fotelu niczym zdetronizowana królowa Od czasu upokorzenia na odpuście, rzadko opuszczała dom. Zasłony były zaciągnięte, a w powietrzu unosił się ciężki zapach kurzu i stęchłej złości Jej twarz, zwykle surowa i nieprzenikniona, była teraz maską zgorzknienia.Wciąż słyszała śmiechy, szepty, czuła na sobie pogardliwe spojrzenia Ona, Ursula Dicenta, potraktowana jak ulicznica przez bandę niewdzięcznej służby Do pokoju bezszelestnie wślizgnęła się Carmen. Jej postać emanowała spokojem, który był jednak tylko fasadą dla bystrego, kalkulującego umysłu Podeszła do Ursuli i postawiła obok niej filiżankę gorącej herbaty.– Pani powinna coś zjeść Głodem nic pani nie wskóra – powiedziała cicho.Ursula nawet na nią nie spojrzała Jej wzrok utkwiony był w pustce. – Oni się ze mnie śmiali. Ci nędznicy, te pomywaczki i stajenni Pluli na mnie swoją pogardą. Znajdę ich. Każdego z osobna. I sprawię, że będą błagać o szybką śmierć Carmen westchnęła, siadając na brzegu stołka.Jej głos był jak balsam, ale słowa, które wypowiedziała, były kroplami trucizny – Pani myli cel, señoro. Oczywiście, służba zawiniła. Ich zuchwałość jest niewybaczalna Ale proszę pomyśleć. Czy pies gryzie bez rozkazu pana? Czy marionetka tańczy sama, bez pociągania za sznurki? Ursula odwróciła głowę, a w jej oczach pojawił się błysk zainteresowania.– Co chcesz przez to powiedzieć? – Mówię tylko to, co oczywiste. Służący są tylko narzędziem. Lustrem, w którym odbijają się nastroje ich chlebodawców Oni czuli, że mają przyzwolenie. Słyszeli, jak ich państwo szepczą po kątach, jak kpią z pani, jak cieszą się z pani upadku To śmiech Palaciosów, Álvarez-Hermosos, wszystkich tych jaśniepaństwa z Akacjowej, odbijał się echem w gardłach ich sług To oni są prawdziwymi winowajcami. To oni wydali rozkaz do ataku.Carmen mówiła powoli, cedząc każde słowo Obserwowała, jak jej sugestie padają na podatny grunt urażonej dumy Ursuli. Widziała, jak złość jej pani zmienia kierunek, jak z małej, osobistej wendetty przeciwko służbie, przeistacza się w coś znacznie większego, mroczniejszego i bardziej niszczycielskiego Na twarzy Ursuli pojawił się straszny uśmiech. To była prawda.Oczywiście, że to była prawda Służba była tylko motłochem. Prawdziwym wrogiem byli ci, którzy uważali się za lepszych od niej Ci, którzy myśleli, że mogą ją bezkarnie zniszczyć.Wstała i podeszła do okna. Odsunęła ciężką kotarę i wyjrzała na ulicę Patrzyła na przechodzących ludzi, na eleganckie damy i panów, którzy pozdrawiali się z uśmiechem Ale ona nie widziała uśmiechów. Widziała kpiny, fałsz i pogardę.– Masz rację, Carmen – Jej głos był teraz spokojny, ale w tym spokoju kryła się siła huraganu. – Moja złość była źle ukierunkowana Nie będę ścigać myszy, gdy w domu zalęgły się szczury. Zniszczę ich. Wszystkich. Jednego po drugim Zburzę ten ich mały, szczęśliwy światek. Dowiedzą się, kim jest Ursula Dicenta.Przysięgam na wszystko, co mi w życiu odebrano, że zapłacą za każdą drwinę, za każdy szept, za każde spojrzenie Zapłacą krwią i łzami.Carmen wstała i bez słowa dygnęła. W jej oczach nie było widać triumfu, tylko cichą, mroczną satysfakcję Ziarno zostało zasiane. Teraz wystarczyło tylko czekać na krwawe żniwo.W pracowni jubilerskiej braci Alday unosił się zapach metalu i wosku Samuel, pochylony nad stołem, z precyzją chirurga osadzał ostatni kamień w misternej oprawie Jego palce poruszały się pewnie, a cała jego uwaga skupiona była na dziele, które tworzył od tygodni Ten klejnot miał być czymś więcej niż tylko ozdobą. Miał być obietnicą, symbolem przyszłości, którą pragnął zbudować z BlancąW tym samym czasie, w gabinecie ich ojca, rozgrywała się inna, znacznie bardziej bolesna scena Diego stał przed Don Jaime, a jego twarz była ściągnięta cierpieniem. Długo milczał, zbierając siły, by wypowiedzieć słowa, które paliły go od środka – Ojcze.muszę z tobą porozmawiać – zaczął w końcu, a jego głos był ledwo słyszalny Don Jaime odłożył książkę i spojrzał na syna z troską. Widział jego udrękę od wielu dni – Co się dzieje, Diego? Wyglądasz, jakbyś niósł na barkach cały świat.Diego przełknął ślinę – Chodzi o Blancę.Serce ojca zabiło mocniej. Wiedział. Oczywiście, że wiedział.Widział spojrzenia, które jego starszy syn rzucał w stronę narzeczonej młodszego – Kocham ją, ojcze. – Wyznanie wyrwało mu się z piersi jak bolesny krzyk. – Kocham ją tak, jak nigdy nie kochałem żadnej kobiety I właśnie dlatego muszę odejść.Don Jaime wstał i podszedł do syna. Położył mu dłoń na ramieniu – Diego.– Nie, ojcze, proszę, pozwól mi skończyć. Samuel ją kocha.Chce dać jej wszystko Jest dla niej dobry, stabilny. A ja. ja jestem burzą. Przynoszę tylko chaos i ból Ona zasługuje na spokój, na szczęście, które ja nie potrafię jej dać. Nigdy nie stanę między nią a moim bratem Kocham go zbyt mocno, by go tak skrzywdzić. I kocham ją zbyt mocno, by zniszczyć jej życie Dlatego muszę odejść. Zniknąć.Patrzył na ojca z desperacką prośbą o zrozumienie.Don Jaime przytulił syna, czując drżenie jego ciała Czuł dumę z jego szlachetności i jednocześnie bezbrzeżny smutek z powodu tragedii, która rozdzierała jego rodzinę – Rozumiem, synu. I jestem z ciebie dumny. Ale ucieczka rzadko jest rozwiązaniem.– W tym przypadku to jedyne rozwiązanie, jakie widzę – odparł gorzko Diego Kilka godzin później, Samuel odnalazł Blancę w ogrodzie.Siedziała na ławce, a popołudniowe słońce przeświecało przez liście drzew, malując na jej sukni ruchome wzory Wyglądała jak zjawa, piękna i nieosiągalna. Samuel poczuł ukłucie lęku. Co, jeśli ona nigdy nie pokocha go tak, jak on ją? Odepchnął tę myśl Musiał spróbować.Podszedł do niej i usiadł obok. Wziął jej dłoń w swoje. Była chłodna – Blanco. – zaczął, a jego głos lekko drżał. – Wiem, że przeszłaś bardzo wiele.Wiem, że twoje serce jest pełne blizn Nie proszę, byś zapomniała. Proszę tylko, byś pozwoliła mi pomóc ci zbudować nową przyszłość Przyszłość, w której będziesz bezpieczna i kochana.Blanca spojrzała na niego. W jego oczach widziała szczerość, oddanie i głęboką miłość Był jej opoką w najtrudniejszych chwilach. Był jej przyjacielem.Samuel wyjął z kieszeni małe, aksamitne pudełeczko Otworzył je. W środku, na czarnej poduszeczce, spoczywał klejnot – misternie wykonany pierścionek z niezwykłym, mieniącym się kolorami kamieniem, który wyglądał jak uwięziona w złocie kropla letniego nieba – Blanco. Czy uczynisz mi ten zaszczyt. czy zostaniesz moją żoną?.Cisza, która zapadła, była tak głęboka, że słychać było brzęczenie pszczoły nad pobliskim krzakiem róży Blanca patrzyła na pierścionek, a potem na Samuela. W jej głowie kłębiły się myśli Obrazy z przeszłości mieszały się z niepewną przyszłością. Był Diego, z jego dzikim sercem i spojrzeniem, które zdawało się przenikać jej duszę I był Samuel, jej cichy, niezawodny obrońca.Wybór między burzą a bezpieczną przystanią Jej serce było zmęczone burzami. Pragnęło spokoju.– Tak, Samuelu. – Jej szept był ledwo słyszalny, ale dla niego zabrzmiał jak najpiękniejsza muzyka – Zostanę twoją żoną.Z drżącymi dłońmi wsunął pierścionek na jej palec. Pasował idealnie Pochylił się i delikatnie ją pocałował.Był to pocałunek pełen nadziei i obietnic Gdy wrócili do domu, w holu natknęli się na Diego. Zatrzymał się, a jego spojrzenie natychmiast padło na dłoń Blanki, na lśniący na jej palcu pierścionek Na ułamek sekundy jego twarz stężała, a w oczach pojawił się ból tak wielki, że niemal fizycznie namacalny Ale trwało to tylko chwilę. Zaraz potem przybrał maskę obojętnej uprzejmości.– Wygląda na to, że należy wam pogratulować – powiedział, a jego głos był nienaturalnie spokojny – Diego. – zaczął Samuel, promieniejąc szczęściem. – Blanca przyjęła moje oświadczyny! Bierzemy ślub! – Wspaniała nowina, bracie. – Diego podszedł i uścisnął dłoń Samuela, a potem skinął głową Blance – Życzę wam wszystkiego najlepszego.Jego oczy na moment spotkały się z jej.W tym krótkim spojrzeniu zawarta była cała niewypowiedziana tragedia ich niemożliwej miłości Potem odwrócił się i bez słowa wyszedł z domu.Szedł przed siebie, nie widząc dokąd Każdy krok był udręką. Obrazy szczęśliwej pary wypalały mu oczy od środka. Czuł się tak, jakby ktoś wydarł mu serce z piersi i rzucił w błoto Zazdrość, gorzka i trująca, mieszała się z poczuciem winy i bezsilności.Nieświadomie jego nogi poniosły go do kawiarni “La Deliciosa”, a potem na zaplecze, do pracowni, gdzie często rozmawiał z Simónem Zastał przyjaciela pogrążonego w lekturze jakichś papierów. Simón podniósł wzrok i od razu zobaczył, że z Diego jest bardzo źle – Co się stało? – zapytał, odsuwając na bok dokumenty.Diego opadł ciężko na krzesło i ukrył twarz w dłoniach – Zaręczyli się. Samuel i Blanca. Właśnie ich widziałem.Ona miała na palcu jego pierścionek Simón nie musiał pytać, o kim mowa. Usiadł naprzeciwko przyjaciela i położył mu rękę na ramieniu Nie mówił nic. Wiedział, że żadne słowa nie mogą teraz pomóc. Mógł tylko być przy nim, dzieląc w milczeniu jego ból Był to smutny obraz dwóch mężczyzn, z których każdy na swój sposób stracił ukochaną kobietę i musiał nauczyć się z tym żyć W tym samym czasie, gdy serce Diego pękało z bólu, Adela, w odległym zakątku miasta, umacniała swoje postanowienia Patrzyła na swoje odbicie w lustrze, a jej spojrzenie było twarde i zdeterminowaneWieści o tym, że Elvira może jednak żyć, dotarły do niej, siejąc początkowo zamęt i strach Ale ten strach przerodził się w niezłomną wolę walki.– Nieważne – szepnęła do swojego odbicia – Nieważne, czy żyje, czy jest tylko duchem z przeszłości. Simón jest moim mężem Kocha mnie.Przeszliśmy razem zbyt wiele, by teraz jakaś zjawa mogła to zniszczyć On musi do mnie wrócić. I wróci. Będę o niego walczyć. Z żywymi i z umarłymi.Jej determinacja była niemal namacalna Była gotowa na wszystko, by odzyskać swoje życie i swojego męża.Simón jednak, nieświadomy jej postanowień, pogrążał się w coraz większej rozpaczy i dezorientacji Adela zniknęła, zostawiając go samego z jego demonami i powracającym widmem Elviry Próbował ją odnaleźć, ale bezskutecznie. W akcie desperacji postanowił poszukać wskazówek w jedynym miejscu, gdzie mogła zostawić ślad swoich myśli – w jej pamiętnikachZasiadł do lektury z nadzieją, że zrozumie, dlaczego odeszła. Początkowe zapiski były pełne miłości do niego, radości ze wspólnego życia, planów na przyszłość Była to Adela, którą znał i kochał. Ale im dalej czytał, tym większy niepokój go ogarniał Styl pisma stawał się nierówny, chaotyczny.Słowa pełne były lęku, podejrzliwości Pisała o cieniach, które ją obserwują, o szeptach, które słyszy w pustym domu. Wspominała o poczuciu winy, o karze, która musi ją spotkać Simón czytał, a zimny pot występował mu na czoło. To nie była jego Adela.To była kobieta na skraju załamania nerwowego, dręczona przez jakąś mroczną siłę, której nie potrafił nazwać Uświadomił sobie z przerażeniem, że z jego żoną działo się coś bardzo złego, coś, czego on, zaślepiony własnym bólem po Elvirze, zupełnie nie zauważył To nie była ucieczka. To było wołanie o pomoc.Właśnie wtedy, gdy z bijącym sercem odkładał ostatni zeszyt, do pracowni wszedł Víctor Jego twarz była ożywiona.– Simón! Szukałem cię wszędzie! – zawołał.– Mam wieści! Pamiętasz ten portret Elviry? Ten, który wszystko rozpoczął? Odnalazłem malarza! Mieszka tu, w mieście Zgodził się z nami spotkać.Dla Simóna ta wiadomość była jak grom z jasnego nieba Z jednej strony, klucz do rozwiązania zagadki śmierci Elviry był na wyciągnięcie ręki Z drugiej, w jego sercu rodził się nowy, jeszcze większy strach – strach o Adelę Stał rozdarty między dwiema kobietami, dwiema tajemnicami, z których każda mogła go zniszczyć Tego dnia na Akacjową powrócił także Martín, po kilkudniowej wizycie u przyjaciela na wsi Jego twarz była opalona, a krok pewniejszy. Czas spędzony z dala od dusznej atmosfery miasta pozwolił mu złapać oddechGdy szedł ulicą, pozdrawiając znajomych, czuł, że wraca do domu.Na poddaszu zaś, Servando pęczniał z dumy Właśnie ogłoszono wyniki konkursu na najlepsze epitafium, zorganizowanego przez lokalną gazetę Ku zdumieniu wszystkich, to właśnie on, dozorca z Akacjowej 38, zdobył pierwszą nagrodę Zebrał wokół siebie grupkę służących i z emfazą odczytywał swoje zwycięskie dzieło, krótkie, acz treściwe: “Tu leży sąsiad, co żył w cnocie,.Lecz zmarł, bo deptał po trawniku w błocie.Morał z nagrobka prosty się wyłania:Szanuj pracę dozorcy i jego starania.”.Wybuch śmiechu i oklasków na chwilę rozproszył mroki, które gromadziły się nad kamienicą Była to chwila czystej, prostej radości w świecie skomplikowanych namiętności i mrocznych intryg Lecz były to tylko chwile. Cienie na Akacjowej stawały się coraz dłuższe.Ursula planowała zemstę, która miała spalić fundamenty tego świata Antoñito, zamiast świętować miłość, musiał zmierzyć się ze śmiercią. A w sercach Diego, Blanki i Samuela rozgrywał się cichy dramat, którego skutków nikt nie był w stanie przewidzieć Koło losu obracało się nieubłaganie, a jego obroty zwiastowały ból, łzy i wielkie zmiany dla wszystkich mieszkańców Akacjowej 38 Dzień dobiegał końca, ale ich historie dopiero się zaczynały