Akacjowa 38, odcinek 697: Śmiertelna pułapka na Jaimego i portret, który zmieni wszystko W mrocznych zakamarkach Akacjowej 38 los szykuje śmiertelną grę. Jaime, bezbronny i zdany na łaskę innych, trafia do domu starców, nie wiedząc, że jego opiekunka Castora otrzymała makabryczny rozkaz – ma go uśmiercić Gdy mężczyzna odzyskuje przytomność, pielęgniarka rozpoczyna walkę z czasem i próbuje go udusić Czy ktoś odkryje prawdę, zanim będzie za późno?.Tymczasem inne tajemnice domagają się rozwiązania María Luisa i Víctor stają przed zagadką tajemniczego portretu – czy to na pewno Elvira? Ich decyzja, by pokazać go Simónowi, może wywołać lawinę nieprzewidywalnych zdarzeń Jednocześnie była zakonnica Adela pogrąża się w niepokojących, erotycznych fantazjach z udziałem Simóna, a jej dziwne zachowanie wzbudza coraz większy niepokój

Czy mury Akacjowej zdołają ukryć wszystkie sekrety, zanim dojdzie do tragedii?.W mieszkaniu państwa Palacios, Víctor i María Luisa pochylali się nad stołem w salonie, a atmosfera wokół nich była tak gęsta od napięcia, że można by ją kroić nożem Pomiędzy nimi leżał przedmiot ich obsesji, źródło rozterek i cichej, pulsującej nadziei – niewielki, lecz wykonany z mistrzowską precyzją portret Przedstawiał młodą kobietę o oczach pełnych melancholii i dumy, kobietę, której rysy nawiedzały sny i wspomnienia jednego z ich najbliższych przyjaciół

Podpis artysty był ledwo czytelny, ale miejsce powstania dzieła było aż nazbyt wyraźne: Izmir – Jesteś pewna, kochanie? – Głos Víctora był cichy, przepełniony troską. Patrzył nie na portret, lecz na twarz swojej żony, na jej zaciśnięte usta i błyszczące oczy – Izmir to wielkie miasto portowe. Wiele Europejek tam podróżowało. To może być łudzące podobieństwo Przypadek.María Luisa potrząsnęła głową z determinacją, która graniczyła z uporem Delikatnie, niemal pieszczotliwie, przesunęła palcem po szkle chroniącym malunek – To nie jest podobieństwo, Víctor. To są jej oczy. Pamiętam je.

Pamiętam sposób, w jaki patrzyła, kiedy była zamyślona, albo kiedy próbowała ukryć smutek Spójrz na ten drobny szczegół, ten łuk brwi, tę linię ust. To Elvira. Jestem tego pewna Czuję to w kościach.– Ale jak? Dlaczego? Przecież zginęła w katastrofie statku. Wszyscy to wiedzą Sam Simón cierpiał po niej żałobę, która niemal go zniszczyła. Co by to oznaczało, gdyby żyła? Że upozorowała własną śmierć? Że porzuciła go bez słowa? To byłoby okrucieństwo, jakiego nie potrafię sobie wyobrazić Rozmowa, którą prowadzili, nie była pierwszą na ten temat. Odkąd odnaleźli portret w antykwariacie, wracali do niej nieustannie, analizując każdy szczegół, każdą możliwość Dla Víctora, człowieka o logicznym umyśle, cała sytuacja wydawała się absurdalna, nieprawdopodobna Była jak fabuła taniej powieści w odcinkach. Ale dla Maríi Luisy, której serce zawsze kierowało się intuicją, portret był jak objawienie, szept z przeszłości, który domagał się wysłuchania – Może nie miała wyboru – broniła jej María Luisa, choć w jej głosie słychać było wahanie – Może jej ojciec, ten tyran, do czegoś ją zmusił? Może uciekała przed czymś gorszym niż śmierć? Nie wiemy, co się wydarzyło Wiemy tylko, że ten portret istnieje. I że powstał w Izmirze, długo po jej rzekomej śmierci Víctor westchnął ciężko i objął żonę ramieniem, przyciągając ją do siebie. Czuł drżenie jej ciała Wiedział, że ta sprawa dotyka jej najgłębszych strun – lojalności wobec przyjaciela i wrodzonego poczucia sprawiedliwości – Więc co zamierzasz zrobić? – zapytał łagodnie. María Luisa milczała przez dłuższą chwilę, wpatrując się w malowaną twarz Decyzja, która w niej dojrzewała, była ciężka i niosła ze sobą ogromne ryzyko. Ryzyko zniszczenia spokoju, który Simón z takim trudem odbudował u boku Adeli Ale z drugiej strony, istniała też szansa – nikła, niepewna, ale jednak – na odkrycie prawdy, która mogłaby go ostatecznie uwolnić – Pokażę mu ten portret – powiedziała w końcu, a jej głos, choć cichy, brzmiał stanowczo i nieodwołalnie – Muszę. Jestem mu to winna. Cokolwiek to oznacza, on zasługuje na to, by wiedzieć Daleko od przytulnego salonu Palaciosów, w miejscu, gdzie powietrze pachniało lizolem i stłumionym cierpieniem, rozgrywał się dramat o wiele mroczniejszy Dom starców “Złota Jesień”, choć z nazwy obiecujący spokój i godne warunki, dla Jaimego Aldaya stał się luksusowym więzieniem Leżał bezwładnie na nieskazitelnie białej pościeli w prywatnym pokoju, którego okna wychodziły na starannie utrzymany, lecz pusty ogród Jego ciało odmawiało posłuszeństwa, a umysł, uwięziony w pułapce milczenia, był jak statek we mgle, z trudem odróżniający majaki od rzeczywistości Przy jego łóżku stała Castora, pielęgniarka o twarzy pozbawionej wyrazu i ruchach tak precyzyjnych i cichych, jakby była duchem Kiedy Carmen, zaniepokojona nagłym przeniesieniem teścia, odwiedziła go po raz pierwszy, Castora powitała ją z profesjonalnym, lecz zimnym uśmiechem – Proszę się nie martwić, Señora. Don Jaime ma u nas najlepszą możliwą opiekę. To miejsce zapewni mu spokój i ciszę, któr