Alper rani Gonul, Sila burzy ślub Bahar i Kuzeya.W 273. odcinku napięcie eksploduje na wszystkich frontach Alper brutalnie nacina ramię Gonul, zostawiając po sobie żądania i groźby – a w ogrodzie Feraye i Belkis zmuszają ją do konfrontacji z przeszłością, której najbardziej się boi: prawdą o ojcu Zeynep Przypadkowo przysłuchujący się rozmowie Ege łączy wątki i stawia wszystko na jedną kartę – chce ekshumacji i zakończenia lat kłamstw Tymczasem w rezydencji trwa bajkowy ślub. Bahar i Kuzey składają podpisy, gdy nagle pojawia się Sila

Jedno spojrzenie wystarcza, by w sercu pana młodego pękły wszystkie maski, a perfekcyjny scenariusz zmienił się w tykającą bombę Cavidan wpada w panikę, Bahar sztywnieje, a Kuzey nie potrafi odwrócić wzroku od kobiety, którą naprawdę kocha Czy prawda, którą niesie Sila, rozsadzi małżeństwo w dniu jego narodzin – i czy wyznań Gonul wystarczy, by ocalić Zeynep przed kolejną zdradą? „Miłość i nadzieja” – odcinek 273 – szczegółowe streszczenie.Ostrze noża, zimne i obojętne, błysnęło w popołudniowym słońcu na ułamek sekundy, zanim zniknęło, pozostawiając po sobie szkarłatną linię na bladej skórze ramienia Gonul
Ból był ostry, palący, niczym dotyk rozżarzonego metalu. Kobieta syknęła, bardziej ze zdziwienia niż z samego cierpienia, a jej oczy rozszerzyły się w niedowierzaniu Alper, mężczyzna o twarzy pooranej bruzdami życia, którego nie chciała znać, i oczach pozbawionych jakiegokolwiek ciepła, cofnął narzędzie z precyzją chirurga, który właśnie zakończył demonstrację Nie było w jego geście gniewu ani pasji, jedynie lodowaty spokój, który przerażał znacznie bardziej niż jakikolwiek krzyk — To tylko przedsmak — rzucił cicho, a jego głos, choć niewiele głośniejszy od szeptu, wwiercał się w uszy niczym świdrem — Macie czas do jutra. Potem rana będzie głębsza. I niekoniecznie na ramieniu.Nie czekał na odpowiedź Odwrócił się na pięcie, a jego sylwetka zniknęła za drzwiami domu Feraye tak szybko i bezszelestnie, jak się pojawiła Zostawił za sobą ciszę, tak ciężką i duszącą, że zdawała się mieć fizyczną wagę.
Powietrze zgęstniało, przesiąknięte strachem, niedowierzaniem i metalicznym zapachem krwi Pierwsza ocknęła się Belkis. Jej twarz, zazwyczaj emanująca spokojem i pewnością siebie, teraz była maską furii i paniki Wstała gwałtownie, a krzesło za nią zachwiało się i upadło z głuchym łoskotem, który w panującej ciszy zabrzmiał jak wystrzał — Kim jest ten człowiek?! — jej wrzask był ostry i piskliwy, głos drżał niekontrolowanie Wskazała palcem na krwawiącą ranę Gonul, jakby to był ostateczny dowód winy. — Pochodzi z twojego brudnego świata?! To jeden z tych, z którymi się zadawałaś?! Przyniosłaś to plugastwo do naszego domu! Gonul skuliła się, przyciskając dłoń do ramienia. Czuła lepkie ciepło krwi przesiąkającej przez palce, spływającej cienkimi, ciemnymi strużkami po jej przedramieniu Ból fizyczny był jednak niczym w porównaniu z upokorzeniem i przerażeniem, które zalewały ją falami — Pierwszy raz w życiu go widzę! — zawołała, a w jej głosie brzmiała rozpaczliwa próba przekonania nie tylko Belkis, ale i samej siebie — Przysięgam, Belkis! Nigdy wcześniej go nie spotkałam!.Feraye, która do tej pory stała jak sparaliżowana, w końcu poruszyła się Jej twarz była blada, ale w oczach tliła się determinacja. Była jedyną osobą w tym pomieszczeniu, która zdawała się walczyć z narastającym chaosem za pomocą logiki — Przyniosę opatrunek, zatamuję krwawienie — rzuciła rzeczowo, a jej głos, choć cichy, przeciął histeryczne oskarżenia Belkis Skierowała się pewnym krokiem w stronę łazienki, jakby skupienie się na prostym, fizycznym zadaniu mogło odsunąć na chwilę psychiczną grozę sytuacji Gonul wykorzystała tę chwilę, by spojrzeć na Belkis błagalnie. Jej oczy wypełniły się łzami, które mieszały się z bólem i strachem, tworząc wyraz czystej agonii — Przysięgam… — powtórzyła szeptem, a jej głos załamał się przy każdym słowie, jakby wypowiadanie ich sprawiało jej fizyczny ból — Nigdy go nie widziałam. Nie jestem częścią tej gry. To nie ja… to nie moja wina Belkis wciąż dyszała ciężko, jej nozdrza drgały, ale furia w jej oczach zaczęła powoli ustępować miejsca czystemu, paraliżującemu strachowi Patrzyła na krew Gonul, ale w myślach widziała już krew swoich dzieci, swojego wnuka Ten człowiek nie żartował. Ten człowiek był zdolny do wszystkiego.Feraye wróciła z apteczką Jej ruchy były szybkie i sprawne. Bez słowa uklękła przy Gonul, delikatnie odsunęła jej dłoń i zaczęła przemywać ranę Cięcie było czyste, niezbyt głębokie, ale wykonane z premedytacją. Było wiadomością Podpisem złożonym ostrzem noża.— Musimy wyjść na zewnątrz. Na świeże powietrze — zarządziła Feraye, gdy skończyła owijać ramię Gonul białym bandażem Kontrast bieli z plamami krwi, które zdążyły wsiąknąć w materiał bluzki, był uderzający — Tutaj zaraz się podusimy.Przeniosły się do ogrodu. Słońce stało wysoko, rzucając złote refleksy na idealnie przystrzyżony trawnik Śpiew ptaków i zapach kwitnących róż tworzyły surrealistyczne tło dla dramatu