Po skończonej imprezie w ogrodzie, gdy gwar gości cichnie, a płomienie świec dogasają, Zeynep udaje się do sypialni. Drzwi skrzypią lekko. Halil stoi przy oknie, nieruchomy, jakby do ostatniej chwili wyglądał na zewnątrz, szukając w ciemnościach odpowiedzi. Na dźwięk otwieranych drzwi odwraca głowę. Jego spojrzenie jest twarde, lecz kryje w sobie coś, jakąś tajemnicę.Podchodzi do niego powoli, czując, jak w sercu wciąż drży echo pięknego wieczoru.— Sprawiłeś dziś, że byłam naprawdę szczęśliwa — mówi cicho, z uśmiechem pełnym wdzięczności. — Stół w ogrodzie, świece, kwiaty… To było jak sen. Poczułam się wolna jak ptak. Dziękuję ci za to.Halil odwraca się w pełni i staje z żoną twarzą w twarz. W jego oczach nie ma już tego ciepła, które widziała podczas tańca.— Teraz pora na prawdziwy prezent — mówi chłodno. — Dostaniesz to, czego najbardziej chcesz.Zeynep prostuje się, a w jej spojrzeniu pojawia się błysk nadziei.— Wiedziałam, że mnie zrozumiesz — odpowiada z przekonaniem, sądząc, że chodzi o kontrakt. — Uwierz mi, to najlepsze rozwiązanie dla nas obojga.Halil sięga do kieszeni marynarki. Powoli, z namysłem, wyciąga książeczkę czekową i długopis. Kreśli podpis na jednym z blankietów, po czym wyrywa go i wyciąga w stronę żony.— Weź. To mój prezent dla ciebie.

Zeynep wpatruje się w niego zdezorientowana.— Co to ma znaczyć?— To czek in blanco. Powiedziałaś kiedyś, że odbierzesz mi wszystko. Teraz masz okazję. Wpisz dowolną kwotę i przestań prosić mnie o kontrakt.Jej twarz drży, a oczy błyszczą od oburzenia i niedowierzania.— Halil, co ty insynuujesz?— To, co oczywiste — odpowiada lodowatym tonem. — Ten czek jest dla ciebie, bo zaślepiła cię żądza zemsty. Zostałaś asystentką Serdara, żeby mnie upokorzyć. A gdy to nie wystarczyło, sprzymierzyłaś się z Kazimem. I wiesz, co najgorsze? Zdradziłaś mu ofertę, którą planowałem złożyć w przetargu. Dałaś ją jemu, żeby to on wygrał!Zeynep szeroko otwiera oczy, a jej oddech przyspiesza.— Wiesz, jakie oskarżenie właśnie mi rzuciłeś? — głos jej drży, ale nie ze strachu, tylko z poczucia niesprawiedliwości. — Jak możesz tak zniszczyć ten wieczór, po tym wszystkim, co zrobiłeś, by uczynić mnie szczęśliwą?Halil patrzy na nią w napięciu, milczy, jakby czekał na wyznanie.— Tak, przyznałam, że będę współpracować z Kazimem — mówi drżącym głosem. — Ale zrobiłam to tylko po to, by przekonać cię do podpisania kontraktu. Chciałam ci pokazać, że nie ustąpię. Ale nigdy cię nie zdradziłam! Nie pozwolę, byś igrał z moją dumą.Halil unosi głos. W jego oczach iskrzy gniew.— To ty zagrałaś moją dumą! Współpracowałaś z Kazimem, mimo że nosisz moje nazwisko. Poniżyłaś mnie przed samym sobą!

— Nigdy cię nie zdradziłam i nigdy tego nie zrobię! — krzyczy, a jej głos łamie się od bólu.Halil wpycha jej czek do dłoni.— Weź to!— Nie chcę od ciebie ani grosza! — Zeynep odrzuca rękę.— Weź to i uwolnij się od swojej chciwości!Jego słowa rozcinają powietrze niczym nóż. Halil gwałtownie wychodzi, trzaskając drzwiami.Zeynep zostaje sama. Po policzkach spływają jej gorące łzy. Opada na sofę, kurczowo ściskając czek, który w końcu wymyka się z dłoni i opada na podłogę, kołysząc się jak liść, który odrywa się od gałęzi jesienią.— Nie jestem zdrajcą… — szepcze do siebie, dławiąc się łzami. — Chciałam tylko stanąć na własnych nogach. Chciałam odnieść sukces sama. Czy naprawdę tak daleko się posunęłam, że zmusiłam cię do takich słów?Otwiera oczy pełne bólu i gniewu.— Jutro zadzwonię do pana Serdara i powiem mu, że nasza współpraca dobiegła końca. Wygrałeś, Halilu.

Tekin przechadzał się po salonie niespokojnym krokiem. Zatrzymał się przy komodzie, opierając się o jej brzeg. Telefon przytknął do ucha, a drugą dłonią osłonił usta, jakby obawiał się, że jego głos poniesie się po korytarzach domu i dotrze tam, gdzie nie powinien.– Sprawa załatwiona – powiedział półgłosem do słuchawki, z zadowoleniem, które jednak nie do końca było pewne. – Halil jest przekonany, że to Zeynep podała ci cenę ofertową. Twój plan zadziałał.Po drugiej stronie odezwał się zimny, spokojny głos Kazima Demirtepe:– Dobrze. To oznacza, że Zeynep znalazła się w potrzasku. Teraz nie będzie miała innego wyjścia, jak tylko podjąć ze mną współpracę.Tekin zawahał się na moment. Zacisnął mocniej palce na krawędzi komody i odchrząknął.– Jest jednak jeden problem… – przyznał z niepewnością. – Pokojówka w domu wie wszystko. Domaga się miliona lir. Jeśli nie dostanie pieniędzy do jutrzejszego wieczora, powie Halilowi całą prawdę.Po drugiej stronie zapadła cisza, a potem rozległ się pogardliwy śmiech Kazima, przesycony gniewem.– Jaki ty jesteś niekompetentny! – syknął. – Jeden drobny szczegół i wszystko mogło runąć. Musimy natychmiast ukryć to przed Halilem.– Co mam zrobić? – Tekin spytał ostrożnie, jak uczeń obawiający się reakcji surowego nauczyciela.– Wyślij mi dane tej służącej – odpowiedział Kazim chłodno. – Imię, nazwisko, wszystko, co uda ci się o niej zdobyć.– A… co zamierzasz z tym zrobić? – Tekin zapytał, choć w duchu czuł, że wcale nie chce znać odpowiedzi.– Nie zadawaj zbędnych pytań – przerwał mu Kazim ostrym tonem. – Zrób, co ci każę.Połączenie zostało przerwane. Tekin powoli odsunął telefon od ucha, wpatrując się w czarne, wygaszone już szkło ekranu. Westchnął ciężko i z niedowierzaniem pokręcił głową.– Mam nadzieję, że rozwiąże ten problem… – wyszeptał do siebie z goryczą. – Bo jeśli nie, to ja spłonę pierwszy.

Nazajutrz Tulay przekracza próg sypialni Zeynep i Halila. Pomieszczenie jest puste, w powietrzu unosi się zapach świeżego mydła i wilgoci po kąpieli. Kobieta zamierza już wycofać się, gdy nagle jej wzrok zatrzymuje się na czymś drobnym, połyskującym na dywanie. Podchodzi bliżej i schyla się, by podnieść kartkę. Serce zaczyna jej bić mocniej. To nie zwykły skrawek papieru – to czek in blanco, opatrzony wyraźnym podpisem Halila.Na moment Tulay osłupiała. Instynktownie kładzie dokument na toaletce, jakby parzył ją w palce. Ale wtedy w jej głowie odzywa się głos Zeynep, ostry i pełen wyższości, sprzed zaledwie jednego dnia:„Tak, jesteś moją matką, ale nie jesteś już panią tej farmy. Te dni już minęły. Fakt, że jestem żoną Halila Firata, niczego nie zmienia”.Słowa te rozbrzmiewają w jej pamięci jak echo policzka. Jej ręka znów unosi się nad czekiem. Pokusa wdziera się do serca niczym ogień: wystarczyłoby wpisać kwotę… zawrotną, olśniewającą… i nagle wszystko wróciłoby na swoje miejsce. Znowu byłaby podziwiana, znowu na salonach kłaniano by się jej w pas. Zeynep mogłaby wtedy mówić, co chce – Tulay odzyskałaby należną jej władzę.Ale w tym samym czasie coś innego szarpie jej sumieniem. Wewnętrzny głos ostrzega: to kradzież, to zdrada, to czyn, którego uczciwy człowiek nie powinien się dopuścić. Tulay stoi rozdarta – między nienasyconą żądzą dawnej chwały a ostatnimi resztkami przyzwoitości.Nagle z łazienki dobiegają odgłosy kroków. Tulay znika z pokoju tak szybko, jak się pojawiła, ściskając w dłoni dokument, który może odmienić jej życie.

Zeynep wychodzi z łazienki, wycierając ręcznik. Na moment marszczy brwi – miała wrażenie, że słyszała głos matki. Rozgląda się po pokoju, ale nikogo nie ma. Wzrusza ramionami i wraca do codziennych obowiązków, zaczynając ścielić łóżko.Kamera przesuwa się powoli na toaletkę. Blat jest pusty. Czek zniknął.Powyższy tekst stanowi autorskie streszczenie i interpretację wydarzeń z serialuRüzgarlı Tepe. Inspiracją do jego stworzenia były filmy Rüzgarlı Tepe 153. Bölüm i Rüzgarlı Tepe 154. Bölüm dostępne na oficjalnym kanale serialu w serwisie YouTube. W artykule zamieszczono również zrzuty ekranu pochodzące z tych odcinków, które zostały użyte wyłącznie w celach informacyjnych i ilustracyjnych. Wszystkie prawa do postaci, fabuły i materiału źródłowego należą do ich prawowitych właścicieli.